Fetuina A u szczupłych i otyłych kobiet z zespołem policystycznych jajników

Introduction: The aim of this study was to estimate serum fetuin-A levels in lean and obese women with polycystic ovary syndrome (PCOS) and to find possible relationships between fetuin-A, metabolic factors and androgens in these patients.Material and methods: In 25 lean (18–38 years, BMI 17.5–25.0 kg/m2) and 15 obese women (20–41 years, BMI 28.1–53.2 kg/m2) with PCOS, anthropometric indices and body composition were measured. Fasting serum fetuin-A, adiponectin, leptin, glucose, lipids, hsCRP, insulin, androgens and SHGB levels were estimated.Results: There was no significant difference in serum fetuin-A levels between lean and obese patients: 0.54 ± 0.13 g/L and 0.60 ± 0.14 g/L, respectively. We noted a correlation between BMI and leptin levels (r = 0.88; p < 0.0001) and a nearly significant negative correlation between BMI and adiponectin levels (r = –0.53; p = 0.11) in all subjects. In lean patients, we found a correlation between fetuin-A levels and ALT activity (r = 0.44; p < 0.05). In all participants, fetuin-A correlated directly with DHEA-S levels (r = 0.44; p < 0.03).Conclusions: Serum fetuin-A levels were similar in lean and obese women with PCOS. We found an association between fetuin-A levels and ALT activity in lean patients and between fetuin-A levels and DHEA-S in all women. The role of fetuin-A in the mechanisms of insulin resistance, and its potential impact on androgenic hormones production in women with PCOS, need to be tested in further studies. (Endokrynol Pol 2014; 65 (5): 371–376)Wstęp: Celem pracy było porównanie stężenia fetuiny A w surowicy u szczupłych i otyłych kobiet z zespołem policystycznych jajników (PCOS) oraz ocena, czy istnieją zależności między stężeniem tego białka a wskaźnikami metaboliczymi i androgenami w tej grupie chorych.Materiał i metody: U 25 szczupłych (wiek 18–38 lat, BMI 17,5–25,0 kg/m2) i 15 otyłych kobiet (wiek 20–41 lat, BMI 28,1–53,2 kg/m2) z PCOS dokonano pomiarów antropometrycznych i składu ciała, oraz określono na czczo stężenie fetuiny A, adiponektyny, leptyny, glukozy, lipidów, hsCRP, AlAT, insuliny, androgenów i SHBG.Wyniki: Między grupami kobiet szczupłych i otyłych nie stwierdzono różnicy w zakresie stężenia fetuiny A, które wynosiło odpowiednio 0,54 ± 0,13 g/l i 0,60 ± 0,14 g/l. Wykazano silną korelację między BMI i leptyną (r = 0,88; p < 0,0001) i niemal znamienną ujemną korelację między BMI a adiponektyną (r = –0,53; p = 0,11) u wszystkich badanych kobiet. Wśród szczupłych uczestniczek wykazano korelację między stężeniem fetuiny A a aktywnością AlAT (r = 0,44; p < 0,05), zaś u wszystkich badanych korelację między stężeniem fetuiny A i DHEA-S (r = 0,44; p < 0,03).Wnioski: Stężenie fetuiny A u szczupłych i otyłych kobiet było podobne. Wykazano zależność między stężeniem fetuiny A i aktywnością AlAT u szczupłych, oraz między stężeniem fetuiny A i DHEA-S u wszystkich badanych. Wyjaśnienie udziału fetuiny A w mechanizmach powstawania insulinooporności i ewentualnego wpływu na produkcję androgenów u kobiet z PCOS wymaga prowadzenia dalszych badań. (Endokrynol Pol 2014; 65 (5): 371–376

Przydatność cynakalcetu w przygotowaniu do leczenia operacyjnego pierwotnej nadczynności przytarczyc

Intriduction: The aim of presented study was to assess the efficacy of cinacalcet in reducing serum calcium concentrations in primary hyperparathyroid (PHPT) patients with hypercalcaemia exceeding 12.5 mg/dL, awaiting parathyroidectomy. Material and methods: The study included 23 patients with PHPT with hypercalcaemia > 12.5 mg/dL, qualified for surgery. We recorded clinical and biochemical data at baseline, and after every week of treatment. We also monitored adverse events. Cinacalcet was adminis­tered in increasing doses until the corrected serum calcium concentration was 11.3 mg/dL or less, the patient reached the highest possible dosage of 90 mg four times daily, or the patient experienced an adverse event that precluded further dosage increases. Results: The primary end point of reduction in corrected serum calcium concentration to 11.3 mg/dL was achieved in 19 patients (83%), and normocalcaemia (S-Ca < 10.3 mg/dL) was achieved in 55% of patients. The medication was usually well tolerated (83.4%). Most common adverse events were nausea and vomiting, especially at the beginning of therapy; however, only one patient withdrew from the study because of adverse events. Conclusion: Cinacalcet rapidly reduced serum calcium in PHPT patients with severe hypercalcaemia and can be useful as a short-term pretreatment prior to surgery, allowing the completion of diagnostics and safe awaiting for operation.Wstęp: Celem prezentowanej pracy była ocena skuteczności cynakalcetu w kontroli stężenia wapnia w surowicy u chorych na pierwotną nadczynność przytarczyc (PHPT) z hiperkalcemią przekraczającą 12,5 mg/dl — w oczekiwaniu na leczenie operacyjne. Materiał i metody: Badaniem objęto 23 pacjentów z PHPT z hiperkalcemią > 12,5 mg/dl, zakwalifikowanych do leczenia operacyjnego. Dane kliniczne i wyniki badań biochemicznych oceniano na początku i po każdym tygodniu leczenia. Monitorowano występowanie działań niepożądanych. Cynakalcet podawano w dawkach rosnących, zaczynając od 30 mg dwa razy dziennie, do uzyskania redukcji stężenia wapnia w surowicy skorygowanego poniżej 11,3 mg/dl, maksymalnej dopuszczalnej dawki 90 mg cztery razy na dobę, lub u pacjenta wystąpiły działania niepożądane, które uniemożliwiły dalsze zwiększanie dawkowania leku. Wyniki: Obniżenie skorygowanego stężenia wapnia w surowicy poniżej 11,3 mg/dl (pierwotny punkt końcowy) osiągnięto u 19 pacjentów (83%), a normalizację stężenia wapnia w surowicy (S-Ca < 10,3 mg/dl) uzyskano u 55% pacjentów. Lek był zwykle dobrze tolerowany (83,4%). Najczęstszymi działaniami niepożądanymi były nudności i wymioty, zwłaszcza na początku terapii, jednak tylko jeden pacjent wycofał się z badania z powodu działań niepożądanych. Wnioski: Leczenie cynakalcetem umożliwia szybką redukcję stężenie wapnia w surowicy u pacjentów z ciężką hiperkalcemią w przebiegu pierwotnej nadczynności przytarczyc. Może szczególnie być użyteczne jako objawowe przygotowanie przed planowanym leczeniem operacyjnym, umożliwiając bezpieczne ukończenie diagnostyki i oczekiwanie na zabieg

The management of nivolumab-induced endocrine immune-related adverse events

Immune-mediated endocrine adverse events induced by nivolumab therapy are related to the activation of the immunological system, and often they affect the pituitary, thyroid, and pancreas leading to hypophysitis, thyroiditis, and diabetes mellitus. The exact pathomechanism of nivolumab-induced endocrinopathy usually remains unknown. The endocrine adverse events are unique when compared to other immune-mediated adverse events because the manifestations are often irreversible and require a life-long hormonal replacement and careful monitoring. Endocrinopathies in patients with disseminated neoplastic disease, often present with non-specific symptoms, making them difficult to diagnose. The cooperation of a clinical oncologist and endocrinologist is crucial for making a correct diagnosis and for inducing appropriate hormone replacement therapy. This attitude may improve prognosis in oncological patients with endocrine complications of immunotherapy. In this article, we present the current data regarding the clinical management of immune-mediated endocrinopathies, including hypophysitis, thyroiditis, and diabetes mellitus.Immune-mediated endocrine adverse events induced by nivolumab therapy are related to the activation of the immunological system, and often they affect the pituitary, thyroid, and pancreas leading to hypophysitis, thyroiditis, and diabetes mellitus. The exact pathomechanism of nivolumab-induced endocrinopathy usually remains unknown. The endocrine adverse events are unique when compared to other immune-mediated adverse events because the manifestations are often irreversible and require a life-long hormonal replacement and careful monitoring. Endocrinopathies in patients with disseminated neoplastic disease, often present with non-specific symptoms, making them difficult to diagnose. The cooperation of a clinical oncologist and endocrinologist is crucial for making a correct diagnosis and for inducing appropriate hormone replacement therapy. This attitude may improve prognosis in oncological patients with endocrine complications of immunotherapy. In this article, we present the current data regarding the clinical management of immune-mediated endocrinopathies, including hypophysitis, thyroiditis, and diabetes mellitus

Porównanie stężeń chromograniny A (CgA) w surowicy i w osoczu (EDTA2K) oraz odnośnych zakresów referencyjnych u zdrowych mężczyzn

Introduction: Chromogranin A (CgA) is a major, nonspecific marker of neuroendocrine tumours (NET). There are a few routinely used assays for the measurement of CgA concentration in serum or plasma. These assays differ in analytical techniques (radioimmunoassay, ELISA, CLIA, TRACE), have different calibrators, and use different antibodies which recognise different epitopes of CgA molecule. Our study was designed to confirm the noted earlier differences in CgA levels measured in serum and plasma, and to establish respective reference ranges in a group of healthy males. Material and methods: In 145 male blood donors (age 19–61 years, mean = 35.7), blood was collected into two tubes: one with EDTA2K (plasma) and one with clot activator (serum). Chromogranin A was measured by immunoradiometric kit (CIS bio, France). Results: In blood donors, the median (and the range) of CgA concentration were as follows for serum samples — 42.0 ng/mL (16–108 ng/mL) and for plasma (EDTA2K) samples — 58.0 ng/mL (23–153 ng/mL). The differences between serum and plasma ranged 15–75% (median 26%). Plasma CgA levels were significantly higher in relation to serum CgA levels (p < 0.0001). Correlation of CgA in serum and plasma was r = 0.8493; p < 0.01. The reference ranges for CgA measured in serum and plasma in males, expressed as 2.5 to 97.5 percentiles, were: 21.0–108.0 ng/mL and 31.0–153.0 ng/mL respectively. Conclusions: 1. Significant differences in the concentrations of CgA measured in plasma and in serum demand the application of separate reference ranges adjusted to the type of investigated material. 2. Each laboratory should recommend only one sort of sample material for CgA assay. Wstęp: Chromogranina A (CgA) jest głównym, niespecyficznym markerem guzów neuroendokrynnych (NET). Istnieje kilka rutynowych testów służących do oznaczania stężenia CgA w surowicy i w osoczu. Testy te różnią się techniką analityczną (izotopowe, ELISA, CLIA, TRACE), są różnie kalibrowane, użyto w nich różne przeciwciała rozpoznające odmienne epitopy na powierzchni cząsteczki CgA. Badanie miało na celu potwierdzenie zaobserwowanych wcześniej różnic w mierzonym stężeniu CgA w surowicy i w osoczu oraz ustalenie odpowiednich zakresów referencyjnych w grupie zdrowych mężczyzn. Materiał i metody: U 145 krwiodawców płci męskiej w wieku 19–61 lat (średnia wieku = 35,7) pobierano krew do 2 probówek: jednej z EDTA2K (osocze) i jednej z aktywatorem wykrzepiania (surowica). Stężenie CgA było oznaczane metodą immunoradiometryczną (CIS bio, Francja). Wyniki: U dawców krwi, mediana oraz zakres stężeń CgA były następujące: dla surowicy — 42,0 ng/ml (16–108 ng/ml), a dla osocza (EDTA2K) — 58,0 ng/ml (23–153 ng/ml). Różnice między surowicą a osoczem wyniosły 15–75% (mediana 26%). Stężenie CgA było istotnie statystycznie wyższe w osoczu niż w surowicy (p < 0,0001). Korelacja stężenia CgA w surowicy i w osoczu wyniosła r = 0,8493; p < 0,01. Zakresy referencyjne CgA oznaczanej w surowicy i w osoczu u mężczyzn wyrażone jako 2,5–97,5 percentyla wyniosły odpowiednio: 21,0–108,0 ng/ml oraz 31,0–153,0 ng/ml. Wnioski: 1. Istnieją istotne różnice w stężeniu CgA mierzonej w surowicy i w osoczu, zatem uzyskiwane wyniki powinny być odnoszone do osobnych zakresów referencyjnych odpowiadających rodzajowi użytego materiału do badania. 2. Każde laboratorium powinno zalecać stosowanie tego samego rodzaju materiału do oznaczenia stężenia CgA

The role of combined low-dose dexamethasone suppression test and desmopressin stimulation test in the diagnosis of persistent Cushing’s disease. Case report

Choroba Cushinga wiąże się z istotnym zwiększeniem śmiertelności wskutek powikłań przewlekłej hiperkortyzolemii. Wiadomo, że 50% nieleczonych chorych umiera w ciągu 5 lat. Leczeniem z wyboru jest przezklinowa, selektywna adenomektomia. Częstość nawrotów - nawet po skutecznym leczeniu operacyjnym - jest jednak duża i wynosi od 20-25% w okresie 5-letniej obserwacji. Autorzy przedstawiają przypadek 60-letniej kobiety po 2-krotnej operacji przysadki, z postępującymi powikłaniami w zakresie układu sercowo-naczyniowego, u której stwierdzono przetrwałą chorobę Cushinga. Rozpoznanie ustalono pomimo prawidłowych wartości oznaczeń ACTH i kortyzolu w surowicy oraz 17-OHKS w moczu dobowym, wykonanych w warunkach podstawowych oraz braku ewidentnych cech gruczolaka przysadki w obrazowaniu za pomocą rezonansu magnetycznego. Chorobę Cushinga rozpoznano na podstawie łącznego testu hamowania 1 mg deksametazonu i testu stymulacyjnego z zastosowaniem desmopresyny. Opisywany przypadek wskazuje na istotną rolę testów dynamicznych - w tym testu z desmopresyną po 1 mg deksametazonu - w trudnych diagnostycznie przypadkach choroby Cushinga. (Endokrynol Pol 2010; 61 (3): 312-317)Cushing’s disease is related to a significant increase in mortality due to chronic hypercortisolaemia complications. It is known that 50% of non-treated subjects die within 5 years. Transsphenoidal selective adenomectomy is the treatment of choice. The incidence of relapses, even following a successful surgical procedure, is high and reaches 20–25% during the 5-year follow-up period. The authors discuss the case of a patient, currently aged 60, after repeat pituitary surgery, with progressive cardiovascular complications, in whom persistent Cushing’s disease was diagnosed. The diagnosis was determined despite normal plasma ACTH, serum cortisol levels, and 17-OHCS concentrations in daily urine. There was also a lack of obvious pituitary adenoma features in the magnetic resonance imaging (MRI). Persistent Cushing’s disease was diagnosed based on the combined dexamethasone desmopressin test. The presented case points to the role of provocative testing, including the desmopressin test following 1 mg of dexamethasone, for diagnostically difficult cases of Cushing’s disease. (Pol J Endocrinol 2010; 61 (3): 312-317

The effects of testosterone replacement therapy in men with age-dependent hypogonadism on body composition, and serum levels of leptin, adiponectin, and C-reactive protein

Introduction: Age-related hypogonadism in men leads to abnormal body composition development and overproduction of inflammatory cytokines, and thus has atherogenic and potentially cancer promoting effects. The aim of the study was to assess the effect of agedependent testosterone deficiency replacement in men on body composition, serum leptin, adiponectin, and C-reactive protein levels. Material and methods: Men aged 50–65 years (56.0 ± 5.7, average ± SD), with total testosterone levels < 4 ng/mL, and clinical symptoms of hypogonadism were divided into two groups of 20 men and treated with testosterone (200 mg/two weeks intramuscularly) or placebo during 12 months. Results: Twelve months of treatment with testosterone led to body mass index (BMI) and fat mass (FM) decrease from 26.6 ± 2.1 to 26.1 ± 1.8 kg/m2, p < 0.05, and from 17.0 ± 4.4 to 15.6 ± 4.0 kg, p < 0.05, respectively. Body mass index and FM did not change in placebo-receiving subjects. Serum leptin and highly selective C-reactive protein (hsCRP) levels in testosterone group decreased from 6.2 ± 1.4 to 4.0 ± 1.2 μg/L, p < 0.05, and from 1.4 ± 1.2 to 1.0 ± 1.0 mg/L, p < 0.05 after 12 months, respectively. Adiponectin increased from 7.6 ± 2.5 μg/mL to 9.4 ± 2.8 μg/mL, p < 0.05 in the same time. In the placebo group serum leptin, adiponectin, and hsCRP levels did not change significantly. Conclusions: Testosterone replacement in men with age-related hypogonadism causes a decrease in body mass index, fat mass, serum leptin, and C-reactive protein levels and increases serum adiponectin levels.

Proinsulin, adiponectin and hsCRP in reproductive age women with polycystic ovary syndrome (PCOS) — the effect of metformin treatment

Wstęp: Zespół policystycznych jajników (PCOS) często wiąże się ze współwystępowaniem otyłości i insulinooporności. Rola proinsuliny, której stężenie koreluje z płodnością w PCOS, oraz adiponektyny nie jest określona w patogenezie PCOS. Celem pracy było zbadanie stężeń proinsuliny, adiponektyny, hsCRP i innych hormonalnych i metabolicznych parametrów u kobiet z PCOS przed i po leczeniu metforminą.Materiał i metody: Porównano 2 grupy kobiet w wieku rozrodczym z PCOS (90 z prawidłową masą ciała i 88 z nadwagą lub otyłością) z 2 grupami kontrolnymi dobranymi pod względem wskaźnika masy ciała (BMI). Trzydzieści dwie kobiety z PCOS, u których wdrożono leczenie metforminą w dawce 1000 mg/d, były zbadane w warunkach podstawowych, po 3 oraz 6 miesiącach leczenia. Oceniano parametry kliniczne, antropometryczne, biochemiczne i hormonalne.Wyniki: Otyłe kobiety z PCOS charakteryzowały się najwyższymi stężeniami proinsuliny i hsCRP , które były statystycznie istotnie wyższe w porównaniu ze szczupłymi kobietami z PCOS (proinsulina: 11,4 v. 6,9 pmol/l; hsCRP 2,46 v. 0,47 mg/l, p < 0,01) i z otyłymi kobietami z grupy kontrolnej. Stężenia adiponektyny były zależne od BMI. Stosowanie metforminy spowodowało obniżenie stężeń proinsuliny i androstendionu tylko w grupie otyłych kobiet z PCOS.Wnioski: Zespół PCOS przebiegający z nadwagą lub otyłością wiąże się ze zwiększonym stężeniem proinsuliny, które koreluje z podwyższonym hsCRP i zwiększonym wskaźnikiem FAI. Stężenie proinsuliny ulega obniżeniu podczas leczenia metforminą. Uzyskane wyniki sugerują, że kobiety szczupłe i otyłe z PCOS charakteryzują się różnymi parametrami hormonalnymi i metabolicznymi oraz różną odpowiedzią na działanie metforminy. (Endokrynol Pol 2014; 65 (1): 2–10)Introduction: Women with polycystic ovary syndrome (PCOS) often suffer from obesity and insulin resistance. The role of proinsulin, which is known to be an indicator of fertility outcomes in PCOS women, and that of adiponectin, in the pathogenesis of PCOS is not well elucidated. Our objective was to determine proinsulin, adiponectin, hsCRP and other hormonal and metabolic parameters in PCOS women before and after metformin treatment.Material and methods: Two PCOS groups of patients of reproductive age (90 lean and 88 obese or overweight) with two control groups, adjusted for body mass index (BMI), were compared at baseline. 32 PCOS women were studied at baseline, after three and six months of metformin (1,000 mg/day) treatment. Clinical, anthropometric, biochemical and hormonal parameters were assessed.Results: Proinsulin and hsCRP levels were the highest in obese PCOS women and were statistically different than in lean PCOS women (proinsulin: 11.4 v. 6.9 pmol/L; hsCRP 2.46 v. 0.47 mg/L, p < 0.01) and than in obese controls. Levels of adiponectin were dependant on BMI. Plasma proinsulin and androstenedione levels decreased after metformin treatment only in obese PCOS women.Conclusions: PCOS, when accompanied by obesity, is associated with elevated proinsulin concentrations, which correlates with higher hsCRP and increased FAI. Proinsulin level decreases due to metformin treatment. Our results suggest that obese or overweight PCOS and lean PCOS are characterised by different hormonal and metabolic parameters and have a different response to metformin treatment. (Endokrynol Pol 2014; 65 (1): 2–10)

Zaburzenia gospodarki węglowodanowej w akromegalii. Czy częstość ich występowania zależy od aktywności choroby oraz czasu trwania objawów?

Introduction: Acromegaly is characterized not only by disabling symptoms, but also by relevant co-morbidities. Insulin resistance, leading to glucose intolerance is one of the most important contributory factors to the cardiovascular mortality in acromegaly. Material and methods: We analysed the records of 220 na&#239;ve patients with acromegaly diagnosed at our Department in the years 1995-2007. Diagnosis of active acromegaly was established on the basis of widely recognized criteria. In each patient glucose and insulin concentrations were assessed when fasting and during the 75 g OGTT. Results: Normoglycaemia existed in 46% of acromegalic patients. Among glucose tolerance abnormalities we found impaired fasting glucose in 19%, impaired glucose tolerance in 15% and overt diabetes mellitus in 20%. There was no statistically significant differences in gender, duration of the disease, basal plasma GH, IGF-1 or fasting insulin concentrations between normoglycaemic patients and those with impairments in glucose tolerance. The groups showed statistically significant differences with respect to age at diagnosis (p < 0.01). There was no significant correlation between GH, IGF-1 concentrations and fasting plasma glucose. There was no correlation between the duration of the disease and fasting plasma glucose. We found a statistically significant correlation between plasma GH, IGF-1 concentrations and HOMA, QUICKI and insulinAUC. Conclusions: The prevalence of diabetes mellitus among acromegalics is much higher than in the general population. The occurrence of glucose tolerance impairments does not depend on the duration of the disease. In patients with acromegaly insulin resistance and hyperinsulinemia are positively correlated with the level of activity of the disease.Wstęp: Akromegalia charakteryzuje się występowaniem nie tylko typowych objawów klinicznych, ale też licznych powikłań prowadzących do przedwczesnej śmierci. Insulinooporność, prowadząca do zaburzeń tolerancji glukozy, uznana jest za istotny czynnik ryzyka występowania incydentów sercowo-naczyniowych u chorych na akromegalię. Materiał i metody: Badaniem retrospektywnym objęto 220 chorych z akromegalią diagnozowanych w Klinice Endokrynologii CMKP w Warszawie w latach 1995-2007. Rozpoznanie akromegalii zostało potwierdzone na podstawie powszechnie uznanych kryteriów. U każdego pacjenta oznaczono glukozę i insulinę na czczo oraz w OGTT. Wyniki: Prawidłową glikemię stwierdzono u 46% pacjentów. U większości, w momencie rozpoznania choroby, występowały zaburzenia gospodarki węglowodanowej: u 19% nieprawidłowa glikemia na czczo, u 15% nieprawidłowa tolerancja glukozy, a u 20% cukrzyca. Pacjenci z normoglikemią oraz z zaburzeniami tolerancji glukozy nie różnili się pod względem płci, czasu trwania objawów, stężeń GH, IGF-1 i insuliny na czczo. Stwierdzono natomiast różnicę pod względem wieku chorych (p < 0.01). Nie wykazano korelacji między stężeniem GH ani IGF-1 a glikemią na czczo. Nie wykazano zależności pomiędzy czasem trwania choroby a glikemią na czczo. Stwierdzono natomiast istotną statystycznie zależność pomiędzy stężeniem GH oraz IGF-1 a wskaźnikami HOMA i QUICKI oraz polem powierzchni pod krzywą dla insuliny. Wnioski: Częstość występowania cukrzycy u chorych z akromegalią jest znacznie wyższa niż w populacji ogólnej. Nie stwierdzono zależności między czasem trwania choroby a nasileniem zaburzeń gospodarki węglowodanowej. U chorych z akromegalią insulinooporność i hiperinsulinemia dodatnio korelują z aktywnością choroby